Wereldreis volbracht

Het is toch best wel een hele wereldreis, maar als je er eenmaal bent dan ben je het snel vergeten. Om 5.20 uur ging de wekker om op tijd te kunnen inchecken op Schiphol. Dat inchecken kent overigens weer een nieuwe dimensie, je moet je koffer zelf labelen en dan in een afgesloten kooi op de lopende band leggen. Bij ons werkte dat natuurlijk weer niet, mochten we gelukkig toch nog bij zo’n vriendelijk lachende KLM-dame in het blauw onze koffers afgeven.

Met dank aan ons resort in Curaçao mochten we op Schiphol ergens in een rustige lounge ook rustig ontbijten. Daar hadden wij ook wel behoefte aan, de gratis sterke drank die je hier ook kon nuttigen, lieten wij maar aan ons voorbij gaan. De KLM had vandaag niet alle passagiers op een rijtje, zowel bij vertrek als bij de tussenlanding in Sint Maarten was men zeeën van tijd kwijt met het tellen en controleren van passagiers met de lijsten die men had, en het wilde steeds maar niet kloppen. Uiteindelijk betekende dat 1,5 uur vertraging, maar wat maakt dat uit op zo’n hele dag reizen. Ons geduld werd nog even op de proef gesteld, want onze koffers kwamen als allerlaatste van de ruim 400 passagiers op de band naar binnen. Maar vervolgens stond onze taxi klaar en die bracht ons gelukkig in snel tempo naar onze plaats van bestemming, het Papagayo Beach Resort aan de Jan Thiel Baaij.

Het personeel heet ons welkom, sterker nog, welkom terug krijgen we te horen, alsof we hier al jaren komen. Dat is niet echt het geval, al voelt het wel vertrouwd, zeker als we huisje 118 krijgen (vorig jaar waren daar de buren van). Het is rond 17.00 uur als we de 1e koffers uitgepakt hebben, in Nederland is het dan al 23.00 uur. Dilemma dus, gaan we nog wat eten of volstaan we met een boterham met kaas vanuit de koelkast die helemaal gevuld voor ons klaar stond. Uiteindelijk kiezen we er voor om wat warm eten te laten brengen vanuit het restaurant. Dat kan overigens pas vanaf 18.00 uur, dus dat is even doorbijten voor Tom. Het lukt hem nog net om de spareribs op te eten, de friet laat hij aan mij , hij vraagt of hij snel naar bed mag om te gaan slapen. Als ik 3 minuten later op zijn kamer kom, is hij al vertrokken. Famke houdt het beter vol, die heeft – net als ik – ook geslapen in het vliegtuig en misschien dat de pijn van de nieuwe beugel haar ook nog een beetje wakker houdt. In een sneltreinvaart zorgen wij dat de borden waarop het eten geserveerd werd helemaal schoon zijn, daar hoeft geen afwas meer aan te pas te komen. Nog voordat het hier donker wordt (rond 20.00 uur) “klokken” wij collectief uit, slapen en hopen dat we het zo lang mogelijk vol houden om direct in het Antilliaanse ritme te komen morgen.