Een maniakale zaterdag

Zaterdag 3 mei stond vooraf in het teken van het concert van Marco Borsato en de Memphis Maniacs. Ik wou bijna zeggen al weer een Nederlands feestje in Curaçao na Koningsdag, maar Koningsdag was echt een feest voor de Antilianen, dit concert dus echt niet. Er waren bijna 5.000 toeschouwers op de kleine werf, maar dat waren 99% blanke, rijke Nederlanders. De enige Antilianen die er waren, zorgden voor de catering en scheurden de kaartjes helemaal kapot (ik zal verder geen vergelijking maken met vroeger).

’s Ochtends waren we eerst nog naar het strand gegaan, energie tanken aan het zwembad. ’s Middags gingen we shoppen, Tessa moest nieuwe korte broeken hebben en de kids nieuwe voetbalkleren. Als je niet echt merkbewust bent, dan kan je hier echt heel goedkoop slagen, dat is ons dus ook gelukt. Tom loopt de komende periode in of een Bayern Munchen shirt of in een AC-Milan tenue rondt. Famke is te bewonderen in een nieuw Barcelona-tenue en dat alles voor nog geen 25 euro. Nu maar hopen dat we de spullen door de douane krijgen.

Na de inkopen moest er eerst nog gegeten worden. Dat deden we onder de boogjes in Willemstad bij Del Toro. Een Italiaans restaurantje waar het terras zo’n beetje boven de zee ligt en vandaag kwam de zee zelfs enkele malen naar ons toe, zo ruw was de zee. Het eten was prima, de bediening nog beter, eerst kregen we bruschetta gratis en daarna kwam een andere ober ons wel 3 keer vragen of we wel een glas wijn van het huis hadden gekregen. Nog napratend over hoe vriendelijk de mensen hier wel niet zijn, kwamen we weer bij onze auto aan. Even de aankopen daar droppen, zodat we die niet mee hoefden te nemen naar het concert. Het viel mij direct op dat het dashboardkastje open stond. Tessa en ik hadden nog ruzie gehad of we daar onze spullen (koptelefoon uit Dubai van Famke en oplaadkoordjes) in moesten doen of in de kofferbak. Ondanks dat er geen enkele sporen van braak waren, waren deze zaken toch verdwenen, samen met een lege brillenkoker, totale schade ca. 150 euro. We waren al vaak gewaarschuwd hiervoor, maar nu is het ons dus ook overkomen. Gelukkig geen ruitje ingetikt of zo (onze auto is zo oud, die krijgen ze volgens mij in 2 seconden zo open), we hoefden dus verder niets te regelen. Ons verlies nemen en naar het concert. Het enige waar ik voor moest opletten, was dat Famke niet elke Antiliaan die ze tegenkwam ging aanvliegen, die was echt woest.

Een compliment voor de Memphis Maniacs dat zij er in slaagden om ons weer helemaal terug in de vakantiestemming te krijgen. De zanger van deze mash-up band kennen wij als de zanger van de band van Marc (Roy & the Rodgers), maar ook in deze band laat hij zien van alle markten thuis te zijn. Het was mooi om te zien dat zij met hun ruige muziek toch de boel flink los kregen onder het ‘nette’ Borsato-publiek. En om Tessa te pleasen eindigden ze hun optreden met een stukje ‘un, dos, tres’ van Ricky, alsof ze wisten dat ze daarmee extra punten zouden scoren. Tom was heel duidelijk na afloop, hij vond de Memphis Maniacs eigenlijk veel leuker dan de muziek van Marco Borsato. De rest van de familie kon zich daar ook wel in vinden, we waren het akkefietje van de autokraak helemaal vergeten.
Dit alles wil overigens niet zeggen dat het concert van Marco niet leuk was, het is alleen wat rustiger, wat minder springen, klappen en meedoen. Het was echt mooi om te zien hoe de 11-jarige dochter van Marco samen met hem een duet zong (voor de eerste keer met zo veel publiek). Het gastoptreden van Julia van der Toorn was een ander hoogtepunt, met name het nummer Empire state of Mind, waarmee ze bekend werd tijdens The Voice of Holland. Het hoogtepunt van Marco was natuurlijk de hit “Rood”, op dat moment ging de hele kade los en wij dus ook!

Weer terug bij de auto bleek dat er geen 2e kraak was geweest, de nieuwe kleren lagen er nog. Snel naar “huis”, want het was al bijna middernacht, een lange dag voor Tom en Famke, zeker als je tijdens het gehele concert gewoon moet blijven staan. En dan kom je thuis en denk je alles wel gehad te hebben, gaat Famke ineens gillen als een sirene, volgens mij is het hele park wakker geworden. Wat was er gebeurd, ze liep lukraak door de woonkamer en stapte zonder dat ze het wist op een kakkerlak. Gelukkig had ze nog sokken aan, maar het kraken van die kakkerlak voelde en hoorde ze door de sok heen, wat schrok ze en met haar wij ook. De kakkerlak had geen tijd om te schrikken, die was op slag dood.

Al met al een redelijk maniakale dag, eentje die we niet snel zullen vergeten.