Koningsdag op Curacao is dushi

De avond voor koningsdag hebben we gegeten op MamboBeach, vroeger was dit ‘the place to be’ op Curaçao, de laatste jaren niet meer. Er is nu een nieuw complex gebouwd met winkeltjes en restaurants en het ziet er on-Curaçaos netjes uit. Omdat er ook een Indiaas restaurant was, konden wij deze vernieuwde locatie niet aan ons voorbij laten gaan. Zoals gebruikelijk hebben we alles tot het laatste beetje opgegeten. Waarom de bediende ons na afloop vroeg of we een ‘doggy-bag’ wilden hebben om de restjes mee naar huis te nemen, is ons nog steeds niet duidelijk.

Op woensdagochtend zijn we na het ontbijt op ons gemakkie naar Willemsstad gereden. Nadat we zaterdag al koningsdag in Cuijk, Nijmegen en Amsterdam hadden gevierd, hebben we dat vandaag nog een keer op Curaçao gedaan. De laatste kilometers gingen pas echt op ons gemakkie, man wat was het druk en wat waren er geen parkeerplaatsen. Op een gegeven moment kreeg ik de opdracht van de andere inzittenden om de auto maar op de stoep te parkeren. Gelukkig ben ik soms niet zo gehoorzaam, want we hebben goed kunnen zien hoe ze hier Audi’s Q7 wegslepen. Ook al staat ie op de handrem en niet in neutraal, de portier wordt gewoon opengebroken en de auto gaat mee. Dit alles kostte ca. 10 minuten, toen was de weg weer vrij en daarna konden we weer verder rijden. Uiteindelijk hebben we een parkeerplaats gevonden en hebben we ons in het feestgewoel gestort. Hier wel veel kraampjes, muziek, bandjes, veel zon, oranje (ook ik!!!) en heel veel eten en ook goeie zin bij iedereen. Wat opviel was dat hier de kinderen gewoon er bij waren, in Amsterdam waren Tom en Famke zo’n beetje de enige. Wat ook opviel was dat de mensen uit Curaçao echt op koopjesjacht waren, sommige standjes werden bijna omver geduwd om parfum of douchegel voor een koopje te kopen???? Koningsdag op 30 april op Curaçao is in ieder geval echt dushi, wat ons betreft zet dat de standaard voor de nieuwe opzet van Koningdag in Nederland de komende jaren.

Omdat we flink hadden rondgestruind (later zagen we dat we ook flink rood zijn geworden daardoor) hebben we ons beloond met een leuk terrasje met een colaatje, pizza en nachos.

Terug op het resort zijn we nog even naar de beachclub gegaan om aan het strand te liggen. Het schijnt zo te zijn dat tv je dik maakt, maar dat geldt dan niet voor Marco Borsato, Curaçao maakt hem wel “dik”, of was het het blauwe t-shirt dat hij aan had (vandaag was het geen rood dus), dat kan ook. We zullen maar zeggen dat hij er gezond uitziet en dat is een prettige constatering na zijn tia van nog niet zo lang geleden. Het is in ieder geval toch apart om hem hier zo rond te zien lopen alsof hij geen bekende Nl-er is, althans iedereen doet net alsof ze hem en Leontien niet kennen.

Zelf kwam ik nog wel een bekende tegen bij de beachclub. Een teamgenoot uit de tijd dat ik nog voetbalde bij de RKGSV en dat is echt lang geleden (bijna 30 jaar). René is piloot bij de KLM, komt daardoor nogal eens op Curaçao en zo ook in deze periode. Grappige is ook dat hij ook degene is die ons volgende week terugvliegt naar Nederland. Hij is hier met zijn gezin en zijn ouders (zijn vader was schoolhoofd en mijn leraar in groep 8) komen deze week ook nog deze kant op. Komt bij dat die ouders weer bridgen met mijn moeder en volgens Tom ook jeu-de-boulen, want laatst had iemand op de jeu de boule baan in Gerwen tegen hem gezegd dat zij ook naar Curaçao gingen. Zo zie je maar, de wereld is en blijft klein.