Geen massatoerisme in Umbrie

Dinsdag zijn we overdag thuis gebleven. ’s Avonds zijn we naar Spoleto gegaan, bekend vanwege het feit dat hier 1 van de bekendste kunstfestivals ter wereld worden gehouden. In ieder geval is dat deze avond niet het geval, het stadje lijkt wel uitgestorven, zo rustig is het er. Wat ook opvalt is dat hier, net als in veel andere stadjes in Umbrie, je vanuit de parkeergarage met de roltrap overal naar toe wordt gebracht, hier is het wel erg extreem echter; lange, ongezellige ondergrondse gangen terwijl de route boven veel korter en mooier is (weten we omdat de roltrap gesloten was toen we weer naar huis gingen).
Het mooiste in Spoleto is deze keer niet een kerk,maar de brug, de Ponte delle Tori, 80 meter hoog en 230 meter lang en zelfs door Goethe himself beschreven. Famke en ik hebben over de brug gelopen, Tessa en Tom zagen dat niet zitten. In deze Duomo kunnen we overigens wel voor het eerst deze vakantie een kaarsje aansteken voor Pake, nu maar hopen dat het werkt.
Vervolgens moesten we even wachten totdat de restaurants open gaan, dat gebeurt niet voor 19.30 uur. Valt nog mee, we hebben ook in Valencia tot 22.00 uur moeten wachten totdat de restaurants open gaan, je wil niet weten hoe chagrijnig Tessa wordt als ze zo lang moet wachten totdat ze kan gaan eten, dat is geen lolletje (voor mij).
Woensdag hetzelfde principe toegepast, de ochtend gewoon thuis gebleven (behalve dan dat we een 2e paar nieuwe slippers voor Tessa hebben gekocht in Todi). Hiermee ontloop je de drukte in de toeristische stadjes, want ’s ochtends is het gigantisch druk, maar de siesta is er eigenlijk niets meer te doen. Af en toe nog een verdwaalde bussen japanners, maar dan heb je het wel gehad. ’s Avonds zie je dan ook alleen maar de mensen in de restaurants die in een huisje vlakbij bivakkeren. Iets drukker zou soms ook wel mogen, want de terrasjes zijn dan ook niet echt bezet, voor het geval je hier al kroegjes hebt om buiten te zitten, want dat is ook echt zeldzaam, meestal beperkt het zich tot een ijsco-tentje (en natuurlijk de eetgelegenheden).
Aan het einde van de middag dus weer naar Orvieto gegaan, de grotten bezocht al daar. Tom was bang, bang dat het instortte en bang dat Tessa en/of ik klem zouden komen te zitten in de trappengangen, maar ik heb hem kunnen overtuigen dat beide situaties zich absoluut niet voor kunnen doen, ik weet niet of hij mij geloofde.
Wat ook opvalt is dat langs de 80km wegen hier van die oude aftandse campers staan, waar dan ook een zelfde soort vrouwen in zitten die hun koopwaren aanprijzen. Een vreemde manier om het oudste beroep ter wereld uit te oefenen en al helemaal vreemd dat de overheid het toestaat dat dit gewoon zo voor iederen zichtbaar gebeurt. Overigens was dit 10 jaar geleden rondom het Gardameer ook al zichtbaar en ook in Spanje zie je het 'venten' langs de weg gewoon gebeuren.
Morgen gaan we weer richting Pisa, de laatste 2 dagen brengen we aan zee door, die hebben we toch een beetje gemist deze vakantie.