Moppen tappen in Todi

Zaterdag kwam onze Italiaanse Berta en werden we dus door schoonmaakster het huis uit gejaagd. We zijn naar Perugia geweest, de grootste stad van Umbrie, met ruim 160.000 inwoners. Het oude centrum is te bereiken via talrijke roltrappen die voorkomen dat je te moe wordt van het klimmen. Meestal zijn er wel een aantal ‘caputi’, maar dat viel mee deze keer, slechts 1. Wat wel caputi gaat deze vakantie zijn onze fototoestellen. We zijn naar een fotowinkel gegaan waar een zeer aardige Italiaan heeft meegekeken naar mijn nieuwe Nikon-camera, die met de ’normale’ lens geen scherpe foto’s meer wil maken. Samen zijn we tot de conclusie gekomen dat naar alle waarschijnlijkheid de lens niet goed werkt en de body nog goed is. Thuis terug naar de fotograaf, nu geen foto’s meer met deze camera. Tommie’s nieuwe camera is inmiddels ook stuk (al voor de 2e keer), dus hebben we uiteindelijk een andere gekocht, een mooie rooie en kan hij nu echt aan de slag en zijn we toch nog verzekerd van foto’s deze vakantie. Nu maar hopen dat deze heel blijft.
In 2004 speelde PSV nog tegen AC Perugia voor de Uefa Cup (thuis 3-1 gewonnen met goals van Kezman en Hofland, uit 0-0). De huidige voetballers van deze club kwamen we nog tegen in het oude centrum, je haalt ze er direct uit, die verwende jongetjes in hun trainingbroekjes, te grote zonnebrillen en wat vooral opvalt de semi-damestasjes die men op de heup draagt. Dat is dus heel erg mode hier, de jonge Italiaanse mannen lopen allemaal met zo’n tasje (over de nek en hangend over de heup) met de meest vreemde kleuren. Als ik dit in Nederland zou gaan doen zou ik direct tot het kamp van Joling, Jamai, Gordon e.d. gerekend worden. AC Perugia is overigens vooral bekend omdat de zoon van Khadaffi hier gevoetbald heeft, die zijn we niet tegengekomen. Sindsdien gaat het allemaal niet meer zo goed, na die wedstrijd tegen PSV heeft men geen wedstrijd meer in Europa gespeeld en speelt men tegenwoordig in de Serie C, en daar had men niet eens het omkoopschandaal voor nodig om zo diep te dalen.
In Perugia hebben we de specialiteit van Umbrie gegeten, dat is pasta met truffelsaus, een andere specialiteit is ‘wild boar’, dat is wild zwijn, in het ene restaurant een lekkernij, in het andere iets te taai klaargemaakt.
Zondag was weer een rustdag, ’s avonds wezen uit eten in Todi, het leek wel het comedy café, Famke en Tom hebben een uur lang moppen zitten tappen. Famke ‘echte’ moppen die ze van Luuk heeft geleerd, Tom bedacht ze ter plekke, leverde prachtig stukje theater op door Famke vastgelegd op film en het staat ook op deze website, je kan dus zelf meedoen met de raadsels van Tom!
Maandag zijn we naar Orvieto gereden, hemelsbreed maar zo’n 25 km van ons af, via een prachtige route langs de Tiber en een stuwdam. Orvieto is – al weer – zo’n mooi stadje (stuk groter dan Todi), zo’n 3000 jaar geleden gebouwd op tufsteen (?) waar het wel heel druk is als we arriveren. Komt waarschijnlijk door de prachtige Duomo die ze hebben (mag ook wel als je er 300 jaar over doet om het ding te bouwen) en het feit dat het zo goed als tegen de A1, de autoweg van Rome naar Florence ligt. Het duurt dan ook een minuut of 20 voordat we een parkeerplaats hebben gevonden. Als we gelunched hebben, rijden we rond 14.00 uur terug richting Todi, dit doen we in een oase van rust, zowel in het stadje als op de weg, iedereen doet hier aan siësta, dat is wel duidelijk. Zeker de moeite waard om deze week nog een keer terug te keren, kunnen we Orvieto onder de grond (in de grotten) bezichtigen en ’s avonds nog een keer eten in 1 van de vele restaurants.