Het dondert en het bliksemt

Gisteravond in Todi wezen eten. Als je door deze plaats loopt waan je je letterlijk in een boek of film waar zich zo’n typisch Italiaans verhaal afspeelt. We hebben op een terras gegeten van een restaurant met een prachtig uitzicht over de heuvels van Umbrie, je kon kilometers ver weg kijken en eindeloos discussiëren met elkaar over welk huisje in de verte nu wel of niet ons huisje was en dat hebben we dan ook gedaan, totdat Famke ingreep en ergens anders over wilde praten. Foto’s hebben we niet gemaakt, vergeten het geheugenkaartje er in te stoppen.
De ochtend was alles nog koek en ei, gewoon gezwommen e.d. maar daarna betrok het snel en kregen we te maken met flinke onweersbuien. De temperatuur ging snel naar beneden, tot wel 21 graden. Op zich nog niets vergeleken met de Dolomieten, waar Luuk en Daan even 2 dagen naar toe gingen, via de sms werd duidelijk dat de temperatuur daar zelfs tot 8 graden gedaald was.
Wat te doen als het buiten tekeer gaat, inderdaad een dvd-tje kijken op de tv, Famke wilde het huis Anubis zien. Niet zo’n gelukkige keuze met dat enorme dolby surround systeem dat ze hier hebben, je wist niet of het onweer nu in huis was en bij de film hoorde of dat het van buiten kwam. De film dus maar snel vervangen door iets onschuldigers waar flink bij gelachen kan worden, Kikkerdril.
Nadat de zon zich weer voorzichtig liet zien, zijn we direct in de auto gestapt en naar de Cascata delle Marmore gegaan, de grootste waterval van Italië, 165 meter hoog. Het is, ook al lijkt het zo op het eerste gezicht een natuurlijk iets, redelijk kunstmatig aangelegd want de waterval is maar enkele uren per dag een waterval. Als wij iets voor 16.00 uur aankomen dan is er slechts een piesstraaltje aan water dat naar beneden valt, een paar minuten later wordt de kraan opengedraaid en is het een echte waterval geworden, bedoeld voor het opwekken van elektriciteit. We klimmen met z’n 4-en helemaal omhoog, de zwaarste route, Tom en Famke met een plattegrond in de hand zijn niet te stoppen, vooral Tom niet, die haalt allerlei andere mensen in op z’n crocs en ik moet m’n best doen om bij hem te blijven. Halverwege is er de tunnel der geliefden, als je die inloopt kom je vlak bij de enorme stroom water die naar beneden valt uit, en nat dat je wordt! Tegen 18.00 uur zijn we weer bij de auto en als we vertrekken heeft men schijnbaar weer voldoende stroom en is de waterval weer verdwenen. Terug naar Todi zien we nog steeds donkere wolken boven ons huisje, het heeft hier nog flink geregend zo te zien. We eten dan ook voor het eerst deze vakantie binnen in een restaurant en sommige onder ons hebben het nog koud. Daarna nog wel even op het piazza del poppolo van Todi een ijsje gegeten, deze keer hadden we wel het geheugenkaartje in het fototoestel, maar blijkt de lens door de mist van de waterval zodanig bevuild dat er geen scherpe foto bij zit.