We zijn er weer

We hadden de wekker op 4 uur ’s ochtends gezet. Was niet echt nodig, want Famke was precies om 03.50 uur zondagochtend wakker en stond springend, zingend en dansend naast ons bed: opstaan, we gaan op vakantie! Tom volgde een paar minuten later met hetzelfde enthousiasme, de sfeer zit er vanaf het begin goed in.
Vervelende van een vliegveld dat zo dichtbij ligt en zo “rustig” is, is dat je dus ook echt 2 uur moet wachten voordat je vertrekt, op Schiphol ben je zoveel tijd kwijt aan parkeren, inchecken en lopen naar de gate dat die tijd voorbij vliegt, in Weeze dus niet. Na een tussenlanding op Lanzarote, arriveren we 10 minuten voor op het schema, op Gran Canaria. Het is vroeg op de dag erg rustig op het vliegveld, als onze bus vertrekt richting hotel, staat er niet 1 bus meer en is het vliegveld gewoon uitgestorven; heeft de kredietcrisis nu al toegeslagen?
Dit laatste lijkt wel mee te vallen, wanneer we éénmaal bij het hotel zijn aangekomen, is het daar ontzettend druk. We zitten in het grootste hotel van Gran Canaria (schijnt ooit zelfs het grootste van Europa te zijn geweest) en dat is direct te zien bij de incheckbalie. Eerst moet ik wachten op zeurderige Duitsers die niet tevreden zijn met hun kamer aan de straatkant. Terwijl de juf van het hotel probeert uit te leggen, dat dit is waar ze voor betaald hebben, en ze dus geen andere kamer aan de zeekant krijgen, moet ik mijn geduld bewaren. Niet dat we zo graag naar onze kamer willen, maar we hebben wel honger, het is inmiddels 13.30 uur hier (in Nl nog 1 uur later) en met die 2 harde broodjes in het vliegtuig, die feitelijk zacht waren, kom je niet zo ver. Als ik aan de beurt ben krijg ik direct de mededeling dat de kamer die wij geboekt hadden niet meer voor handen is. Oh jéé, als ik nu ook maar niet moet gaan zeuren. Gelukkig niet, we krijgen een senior suite met uitzicht op de palmentuin, de welness, het strand, de vuurtoren, kortom alles wat die Duitser niet had. Op de kamer zijn we niet alleen onder de indruk van het uitzicht, maar ook van de ruimte en het marmer dat alom aanwezig is.
Vervolgens snel naar het restaurant, direct aan de Canarische specialiteiten, Famke en Tom doen direct gezellig mee, alsof ze dit elke dag eten. Even is er paniek, het geheugenkaartje van Famke’s filmtoestel (waar ze mee zat te spelen) valt op de grond en door een spleet. We kunnen het niet meer terugvinden, dus een nieuwe gekocht. Gelukkig had ik de foto’s en film van karnaval al opgeslagen. Daarna effe siesta voor Tom, die weigerde te slapen in het vliegtuig, Tessa en Famke gaan zwemmen in 1 van de 6 zwembaden, variërend van 20 tot 26 graden (staat netjes uitgelegd hoe warm welk zwembad is). Daarna eten (weer veel knoflook) en op terras genieten van cocktails met alcohol. Zondag was de minidisco dicht, maar dit weerhield de kids er niet van om met een aantal soortgenoten uit alle landen voetje van de vloer en Annemarie Koekoek te spelen. ’s Avonds moe maar voldaan naar bed, we zijn er pas een halve dag, maar het lijkt alsof we niet weg geweest zijn.