Het bankgevoel in Madrid

De reis verliep precies zoals gepland, om 22.50 uur arriveerden we bij het hotel. De kids waren nog springlevend, zo’n uur later vielen ze eindelijk in slaap. Je zou verwachten dat die voor 10.00 uur niet wakker zouden zijn, maar niets van dit alles, Tom was om 7.00 uur klaarwakker en had honger. We hebben het nog tot 8.45 uur uitgehouden en zijn daarna gaan eten in het Restaurant, La Rotonda. De lichtkoepel van dit restaurant maakt dat je een ontbijtje hier niet snel vergeet. Zo’n 10 jaar geleden waren Tessa en ik hier ook en ontbeten we samen met Demis Rousos (die op 2 stoelen moest zitten) en de selectie van Atletico Madrid (waar Hasselbaink toen nog bij voetbalde). Zouden die vanochtend ook aanwezig zijn, we hadden het waarschijnlijk niet eens gezien; het is druk in het hotel, druk in het restaurant, druk in Madrid. Vooral Spanjaarden hebben hun hoofdstad uitgekozen voor een paasweekendje uit. Niks mis mee, het is niet te druk en het doet tenminste echt authentiek Spaans aan, zeker omdat de gemiddelde Spanjaard geen woord over de grens spreekt.
We zijn ’s ochtends naar het drukst bezochte museum van Madrid gegaan, het Estadio Santiago Bernabue. Eerst de via internet gekochte kaartjes (30 euro) ophalen voor de wedstrijd van morgen, een ware zoektocht naar een afgelegen kamertje op een onzichtbare 2e verdieping van een winkelcentrum nabij het stadion (met dank aan een beveiliger van het stadion). Overigens kan je vandaag ook nog gewoon kaartjes kopen, hetzij bij de kassa (wel aansluiten in de rij) of bij de talrijke oude Spaanse mannetjes zonder tanden die rondom het stadion proberen de gevolgen van de kredietcrisis voor hun pensioen te compenseren.
Vervolgens geprobeerd een ijsco te kopen in de smaken die Tom wilde, hetgeen simpelweg niet lukte omdat de taalbarrière te groot was, waarna we de stadiontour hebben gedaan. Rijen lang voor de kassa, rijen lang voor de ingang, entree 15 euro (de helft van een wedstrijd!), maar je mag dan wel alle bekers aanschouwen, je ogen verblinden in de gouden schoenen van de spelers, de goal bezichtigen waar Linskens in 1988 zijn goal maakte die PSV uiteindelijk de beker met de grote oren opleverde, de kleedkamer van de tegenpartij bezoeken, de pers toespreken in de perskamer en het hoogtepunt : je mag op de reservebank van Real Madrid zitten. Vanaf nu weten we hoe v.d. Vaart zich voelt in Madrid, dat moet een goed gevoel zijn. De stoelen zijn van duur leer, dikke kussens en het zicht op het veld is goed. Dit, gekoppeld aan het feit dat je eigen bank ook goed gespekt wordt door hier te zitten maakt dat ik niet kan voorstellen dat ook maar 1 speler van Real Madrid die op deze bank moet zitten, hier bezwaren tegen heeft. Vervolgens hebben we ook nog even de “Royston Drenthe-experencience” gedaan, we zijn ook op een tribunestoeltje gaan zitten, eerlijk is eerlijk, dat zit lang niet zo lekker, dan zou ik ook mijn moeder naar Madrid halen om het hier vol te houden. Daarna een aloude Spaanse traditie in ere herroepen, de siësta.
Daarna zijn we de stad in gegaan, beetje shoppen, maar de kids hadden moeie benen. Overigens verdwenen die direct wanneer we onder de grond gingen, de metro blijft een enorme aantrekkingskracht uitoefenen op Tom en Famke. We hebben heerlijk Italiaans gegeten, Famke en ik hebben nog een grote portie tiramisu op gegeten. Tot slot nog even naar de Starbucks die in ons hotel zit, een lekker caramel machiato en dan zit ik ook helemaal vol. De kids zijn nu nog tekeningen aan het maken voor de paashaas, in de hoop dat hij of zij (?) ook dit jaar hun hotelkamer niet vergeet. Ik luister naar radio1 via internet en hoor dat Simons een strafschop benut, 2-0, dat komt wel goed.
Oh ja, het weer. De zon schijnt hier gewoon in Madrid en naarmate het later op de dag wordt ook steeds meer, maar het is niet warmer dan 15 graden, van dat weer dat de jas aan te warm is en de jas uit te koud.