Over sinaasappels rapen en platte banden

Voor de 1e keer heeft Tom woord gehouden. Elke avond belooft hij mij (al vakanties achter elkaar) de volgende ochtend mee brood te gaan kopen bij de bakker, maar tot aan vandaag gebeurde dat nooit, vooral veroorzaakt door zijn Nintendo-verslaving. Deze keer dus wel en, ondanks het feit dat we een paar honderd meter van de bakker af zitten, gaan we toch met de auto. De weg terug is namelijk aardig stijl omhoog en zonder een stevig ontbijt niet verantwoord te nemen (maak ik mijzelf wijs). Overigens die aso-bak op de foto hadden wij niet gereserveerd, bij het vliegveld mompelde men iets in het Spaans over “free upgrade” en uiteindelijk kregen we van de sleutel van de degelijke Duitse auto. Men vroeg ook of ik de banden wilde verzekeren voor 21 euro, gelukkig begreep ik dat beter.
’s Ochtends op zoek gegaan naar een prepaid-usb-stick waar je mee kan internetten. Toch lastig om het woord “dongel” te vertalen in het Spaans, Engels of Duits. Uiteindelijk blijkt dat ik hiervoor bij de plaatselijke Primafoon-winkel in Calpe moet zijn en net als in Nederland zijn de wachttijden enorm. Het wachten wordt uiteindelijk wel beloond, ik word zelfs geholpen door een Spaanse dame die bijna foutloos Nederlands praat. Nu kan ik, zoals Tom zijn Nintendo-verslaving verder kan uitbouwen op vakantie, mijn internetverslaving verder uitbouwen.
Calpe is het grotere stadje dat grenst aan Moraira, met de grote rots in de branding. Het is een soort Benidorm in het klein, veel hoge hotels die uitblinken in lelijkheid. Aan de éne kant de hotels, aan de andere kant van de weg een beschermd natuurgebied waar vandaag wilde flamingo’s te zien zijn. Door de vele hotels is het in Calpe gezellig druk en is het goed toeven aan de boulevard in de zon die ook maandag weer heel nadrukkelijk aanwezig is.
Famke heeft, terwijl ik in de winkel mijn geduld aan het testen was, een mooie grote knuffelbeer gekocht. Die hadden wij haar beloofd, allereerst omdat we alle knuffels waren vergeten mee te nemen, maar ook omdat Famke vrijdag griepverschijnselen begon te vertonen, zaterdag zelfs redelijk koortsig was en desondanks zonder klagen de reis naar Spanje heeft ondernomen. Later hoorden wij van haar dat de halve klas deze klachten had, Tom had het in iets mindere mate overigens in het begin van vorige week. Of dit nu de beruchte Mexicaanse griep was weten we niet, belangrijkste is dat ze beide al weer heel snel de oude waren. Famke loopt nu dus hoor het huis heen met een beer die bijna net zo groot als Tom is, slapen doen ze vanaf vandaag dus met z’n 3-en. ’s Middags houden we nog gewoon een siësta, het uur tijdverschil is nog niet verwerkt door Tom en Famke, een uurtje slapen is geen luxe. ’s Avonds wanneer we terugkeren van het restaurant geeft de auto een melding dat de bandenspanning onze aandacht behoeft. De volgende ochtend blijkt waarom, de linkervoorband staat helemaal leeg. Deze ochtend dus wel te voet naar de bakker, Famke stapt vrolijk mee en vraagt direct of deze wandeling beloond wordt met een ijsco, die kreeg ze vorige keer ook vertelde ze toen ze met oma hier had gelopen. Na wat bellen komt de lokale Mercedesdealer, blijkt dat dit type te nieuw is om de band op voorraad te hebben, de heel smalle reserveband is er onder gezet, en morgen wordt er een nieuwe opgezet is mij beloofd; lang leve de 21 euro verzekeringspremie. ’s Middags is het wat bewolkt maar niet koud. We hebben veel sinaasappels en mandarijnen geplukt in de tuin. Normaal zijn deze in september al rijp, dit jaar dus niet ivm de regen. Verder doen we niet veel behalve veel luieren, boekjes lezen en ’s avonds zijn we gaan wokken, heeft Tom weer lekker veel mejilones of te wel mosselen kunnen eten.