Drive South

Vandaag zijn we met de auto helemaal naar het meest zuidelijke puntje van het eiland gereden. Eerst kom je in het dorpje Kattavia terecht; ze hebben de verkeersborden daar zo gezet c.q. verwijderd dat je altijd voorbij de lokale horeca moet voordat je verder kan. Het is een tocht door de duinen, bijna vergelijkbaar met Texel, met uitzondering van het weer en alle geiten die je tegen komt. In dat verband vraag ik mij af of ze hier geen last hebben van de Q- koorts, ik hoop maar van niet, want ik ben nog nooit zo vaak zo dicht in de buurt van geiten geweest als deze vakantie.
Uiteindelijk kom je op het meest zuidelijke puntje terecht, waar je – als de zee niet te veel last heeft van vloed – via het strand en een zandpad nog naar een onbewoond schiereiland kan, genaamd Prassonissi. Op het moment dat wij er zijn kan dat dus niet, want de zee heeft de toegang tot dit schiereiland schier onmogelijk gemaakt. Wel is het een paradijs voor surfers hier en ziet het er ook wel idyllisch uit; een paar leuke restaurantjes en hotelletjes een flink eind van de bewoonde wereld af. Een setting die je zomaar kunt terugzien in 1 of andere tropische reclame voor bounty, bacardi of ouzo. Wil je een keer anoniem dronken worden, hier lukt dat volgens mij wel.
Onderweg valt het op dat zo'n beetje de helft van de bouwwerken die hier staan niet af zijn, of nog maar net in beton gegoten zijn, laat staan dat ze bewoond worden. Het is eigenlijk een beeld van Griekenland dat we al sinds lange tijd kennen, kredietcrisis of niet, want het is al weer 25 jaar geleden dat ik voor het eerst voet zette op Griekse bodem en toen was dit beeld ook al zo. Inmiddels weet ik dat dit rare bouwbeleid vooral te maken heeft met het feit dat de regels in Griekenland om te bouwen ook steeds strenger worden, mocht je eerst nog 100 m2 bouwen per 1000 m2 grond, nu mag dat nog maar op 2000 m2 en vanaf volgend jaar mag je nog 100 m2 bouwen per 3000 m2 grond. Wel is bepaald dat wanneer je éénmaal begonnen bent met bouwen je nog recht hebt op de oude regeling, vandaar dus dat iedereen effe wat beton stort om z'n rechten veilig te stellen. Wat overigens ook opvalt, is dat wanneer die bouwwerken uiteindelijk af zijn er ook zeer verzorgde huizen staan, valt niks over te zeggen. De wegen zijn ook onvoorspelbaar, ineens stopt namelijk de weg en staan we midden in een – gelukkig – droge rivier met de auto, even verder gaat de weg gewoon weer verder.
Famke en Tom zijn redelijke vrijbuiters op dit complex, ze kunnen gaan en staan waar ze willen, kunnen feitelijk ook niet weg, dus die zien we soms een hele tijd niet. Als ze dan weer in zicht zijn dan is alles 'vet' dik of is iets 'vet' wel of 'vet' niet het geval bij Famke. Ze zegt dat ook nog op zo'n vette manier dat het direct weer vreemd klinkt, zeker bij iemand als Famke die niet bepaald vet is. Het is overigens iets wat ze meegenomen heeft vanaf school en niet overgehouden heeft aan 'ongewenste' contacten met medelanders uit andere delen van ons land. Vanavond was de Griekse avond, met minidisco voor het eerst buiten, evenals een groep Griekse dansers. Famke begint spontaan mee te dansen, maar doet dat toch vooral op een Russische manier zoals we dat bij nummers van Ivan Rebrov gewend zijn. De Griekse band die de muziek verzorgt eindigt het nummer met een welgemeend spassiba, terwijl er toch echt nog geen Rus is gesignaleerd in het hotel, ook al danst Famke dan wellicht op z'n Russisch. Als men een beetje op haar oranje shirt met het 'oer Hollandse' Afellay op de rug had gelet, had dit er toch toe moeten leiden dat het nummer met een simpel “houdoe en bedankt” geëindigd zou zijn. Gelukkig maakt het verrassende vuurwerk op het strand dit weer helemaal goed, ook al is het de laatste avond dat ze met Nicky heeft kunnen spelen. Gelukkig is er tegenwoordig hyves en zijn de mailadressen uitgewisseld.