Wat is het koud hier!

Alsof we nog niet genoeg meegemaakt hebben met de shows hier in Egypte, hadden we gisteravond een optreden van 2 jongens die een kwartier lang rondjes draaiden en met grote kleden allerlei dingen uitbeelden. Een soort vendelzwaaien maar dan zonder stok, een stuk sneller een ook andere muziek ter begeleiding. Gaf wel kleurrijk gezicht en Famke heeft er mooie foto’s van gemaakt, heeft ze echt talent voor. Daarnaast hebben we ook nog mogen genieten van een echte fakir-show. Althans die naam gaf deze man zichzelf omdat hij glas op at, op glas ging staan en liggen, beton op z’n hoofd kapot liet slaan, spijkers met z’n hoofd hout in sloeg en wat al niet meer. Famke keek soms in afgrijzen toe, maar vergat toch niet foto’s te maken. Tom moest af en toe rennen naar de wc omdat de diarree hem te pakken had, maar behalve heel af en toe een kreetje van “ik ben misselijk” heb je hem niet gehoord hierover!
Leuk is anders als je vader bekend is vanuit de voetbal. Het zoontje van de scheidsrechter zag zich vanochtend helemaal tegen de rand van het zwembad teruggedrongen door 6 andere kinderen, een echte omsingeling. Hij werd ook nog eens bestookt met allerlei vragen; is hij net als jij ook voor Ajax, mag hij wel Ajax fluiten als jij voor Ajax bent, hoeveel rode kaarten heeft hij al gegeven, wat zijn de meeste rode kaarten in 1 wedstrijd, waar woon jij (Hellevoetssluis), maar de 6 probeerde ook “terug” op te scheppen door te zeggen dat bij hen Gabor Babos in de straat woont. Het manneke bleef redelijk rustig, legde netjes uit waarom hij voor Ajax was ondanks het feit dat hij onder de rook van Rotterdam woonde en dat zijn vader vorig jaar nog Ajax-PSV had gefloten, zonder dat hij wilde opscheppen. Ondanks dat Pa stoïcijns op z’n stoeltje bleef zitten en geen enkele aanstalten maakte om z’n zoontje te gaan helpen, hield hij zich knap staande tussen al die jongetjes die de vragen durfde te stellen die ik natuurlijk ook had, maar nooit rechtstreeks durfde te stellen.
Terwijl ik op internet lees dat het kabinet (eindelijk) gevallen is, hebben we op zaterdagochtend nog tot 11.00 uur in het zwembad kunnen dobberen. Famke en Tom hebben zo nog kunnen spelen met Jules en Fenna uit Venlo, waarna we met het busje weer richting vliegveld zijn gegaan. Als je dan een kwartiertje door Egypte rijdt zie je weer wat een puinhoop het hier nog is, wat moet hier nog veel gebeuren wil het ooit iets moois worden buiten de resorts. Overal langs de weg staan appartementen of hotels (één van de twee), voor 60% klaar en dat ziet er dan ook nog best goed uit, maar of ze ooit afgemaakt worden,. Gelet op het aantal arbeiders dat er rond lopen kan dat nog heel lang duren. Eénmaal op het vliegveld komen we in de echte hectiek terecht, de verblijfsruimten zijn net als bij de aankomst veel te klein om het grote aantal reizigers te herbergen. Er wordt wel gewerkt aan de uitbreiding, maar daar hebben we nu nog niets aan. Het is overigens niet hinderlijk deze keer, zo voel je je ook echt in het Midden Oosten. Zowel inchecken als douane en controle gaan snel en soepel. De controle stelt ook niets voor, laat vooral alles in je zakken zitten zeggen de mannen in uniform dat gaat veel sneller. Ik wordt 2 keer gefouilleerd, de 1e keer gaat het poortje flink piepen omdat m’n telefoon nog in m’n zak zit, maar ook die hoef ik vervolgens niet te laten zien. De 2e keer mag ik echt niets in een bakje leggen, ik moet naar een mannetje die al uitgebreid geapplaudisseerd heeft voor Tom en Famke omdat er bij hun geen piep gaat. Bij mij dus wel, wat mij de vraag oplevert waar ik de bom heb zitten. Bij de meeste vliegvelden mag je geen grapjes hierover maken, want dan kom je echt niet meer in het vliegtuig, dus ik twijfel even wat ik nu ga zeggen, maar hij lacht zo naar mij, dat ik toch durf te antwoorden dat ik de bom deze keer thuis heb gelaten. Na een grote lach en een hartelijke hand mag ik verder, op weg naar huis, een land met een fantastisch klimaat, aardige en hardwerkende mensen maar ook een rommelig land achter ons latend. Het vertrek gaat ook heel rommelig, we zouden vanaf gate 9 gaan, maar op het laatste moment wordt dat gate 7 en moeten alle mensen die daar in de rij staan (voor bestemming A’dam) plaats maken voor ons, gevolg grote chaos, mannetjes die alles in goede richting proberen te schreeuwen en een vliegtuig richting Dusseldorf dat gewoon op tijd vertrekt. Dat zal voor het Transavia toestel richting A’dam niet gelden. In het vliegtuig zijn de 1e anderhalf uur weer voor de DS-ers, overal wordt er druk gepictochatted en ontstaan er nieuwe vriendschappen, grappig om te zien. Als de stroom uit de DS-en verdwijnt, verdwijnen die vriendschappen weer als sneeuw voor de zon. We zitten nog niet in de auto en de sneeuw komt al weer op ons af, vanochtend de gordijnen open gedaan en dan went het (gelukkig) nog niet, die koude aanblik!
Volgend jaar wellicht opnieuw naar Egypte, misschien dat we dan ook iets meer van het land gaan zien, want dat is nu – zeker voor ons doen – wel erg beperkt geweest.