Minidisco is kinderachtig

Natuurlijk hebben Famke en Tom weer vriendjes deze vakantie. Het is bijna het belangrijkste van de vakantie, zorgen dat je vriendjes hebt. Deze keer zijn Filipi en Isé (half Indonesisch, vandaar deze namen) samen met Nicky en Junior uit Limburg de gelukkigen. Flippie (zoals Tom hem noemt) heeft helemaal niks met de minidisco, dus ineens komen Famke en Tom bij ons dat minidisco toch wel erg kinderachtig is en vooral voor kleine kinderen. Als we even doorvragen garanderen zij dat deze geluiden niet van Flippie afkomstig zijn, maar dat zij dit toch echt samen tot deze conclusie zijn gekomen. Misschien dat niet de hele minidisco kinderachtig is maar sommige nummers wel, tot dat compromis komen we uiteindelijk. Terwijl wij juist de mening zijn toegedaan dat deze minidisco de toets der kritiek wel kan doorstaan, stellen dé kinderen die wellicht de meeste minidisco's in hun jonge leven hebben meegemaakt, dit fenomeen ter discussie. Dit kan een belangrijk keerpunt zijn in onze wijze van vakantie beleven!. “Helaas”, 's avonds blijkt dat deze stoere woorden weinig tot geen betekenis hebben, ze doen mee alsof hun leven er van af hangt. Het wordt alleen maar erger als de choreograaf van de shows (je ziet hem bijna nooit, hij is alleen maar bezig met oefenen, oefenen en oefenen) zich persoonlijk met Famke bemoeit (en met niemand anders!). Famke geniet voluit en minidisco is ineens weer helemaal stoer, daarbij gesteund door de andere vriendjes uit het Limburgse. Het valt sowieso op dat het animatieteam uit wel 20 mensen bestaat, gelukkig neemt het aantal hotelgasten ook elke dag gigantisch toe, zodat het aandeel leden van het animatieteam dat ons door de dag heen “lastig” kan vallen ook wat minder wordt. Het weer wordt elke dag beter, het zit overdag zo tegen de 30 graden aan en tot ca. 19.00 uur is het zelf nog goed te hebben aan het zwembad. We hebben al weer een klim volbracht, deze keer naar het kasteel van Lindos, op nog geen 10 minuten rijden van het hotel. De klim begint in het dorpje zelf al, de nauwe winkelstraatjes brengen je over een mooi geplaveid voetpad al een een heel eind de hoogte in. De laatste meters gaan weer door een wat woestere natuur, met prachtige uitzichten. Het kasteel – met alles wat daarbij hoort – wordt gerenoveerd, kosten ruim 3,5 miljoen euro, grotendeels gesponsord door Europa. Eén van de voorwaarden is dat er hypermoderne toegangspoortjes moeten komen bij het kasteel, alsof we de metro in gaan. Een groter anachronisme kom je bijna niet tegen, ze doen het ook niet, hoe lang en hoe goed de kinderen de kaartjes er ook tegen aan houden. Op verschillende plekken heb je de mooiste uitzichten, Tom leest elk bordje met informatie héél intensief. Op de terugweg hebben we nog een live basketbalwedstrijd mogen zien, Famke heeft er een shirtje aan overgehouden van de beste speler van Europa, Diamantidis (wie kent hem niet?).