Dit is de mooiste vakantie ooit

Ik schrijf dit blog rond 22.30 uur 's avonds en mijn spieren doen aardig pijn. We hebben dan ook een actief programma door de dag heen. 's Ochtends na het ontbijt begint het met een partijtje voetbal op het kunstgrasveldje. Was het vroeger meestal een beetje ballen om Tom en af toe een goal te laten maken, nu moet ik letterlijk achter Tom aan rennen en dan nog heb ik moeite om te winnen, sterker nog, het lukt me niet echt om te winnen. Zo verlies ik deze ochtend met 10-4, alhoewel ik wel gewonnen heb met juichen. Volgens Tom was dit zijn beste wedstrijd ooit en wil hij nu echt beroepsvoetballer worden (!?) In ieder geval flink bezweet (en het is pas 10.30 uur) gaan we naar het zwembad, waar ik in ieder geval een uurtje kan rusten. Dit geldt niet voor de kids, die gaan – samen met hun vriendjes – van de glijbanen af en zwemmen in het koude water alsof het niets is. Uiteindelijk willen ze ook even in het binnenzwembad en dan doe ik maar weer mee. Tegen die tijd moeten we weer eten (geen straf hier!) en daarna ben ik – als enige van de familie – een uurtje helemaal out, Tom en Famke gaan gewoon door. Halverwege de middag vertrekken we met de auto naar het ridderkasteel van Monolithos (betekent alleenstaande steen). Het is een echt oud kasteel, althans wat er van over is, gebouwd door ridders en bij het beklimmen roept Tom – voor de 2e keer deze vakantie – “dit is de mooiste vakantie ooit”. Hij kan klimmen, er zijn ooit ridders geweest, hij vindt het geweldig en wil vooral niet weg! Ik ren maar weer continu achter hem aan, want er zijn hier geen hekken of wat dan ook geplaatst om te voorkomen dat mensen spontaan naar beneden vallen, mijn conditie wordt dus al weer flink op de proef gesteld. Op zich niet erg, want de uitzichten zijn werkelijk schitterend! We hebben 2 kaarsjes aangestoken in het kloostertje dat deel uit maakt van het complex, niet wetende dat Pake al weer naar het ziekenhuis moet. Maar hopen dat dit een heilzame werking heeft, nu we dit zo snel hebben gedaan.
Wat opvalt aan deze kant van het eiland (dat is dus de andere kant van waar wij slapen) is dat de temperatuur zo'n 5 graden lager is als aan onze kant en dat het dus veel groener is. Het lijkt wel alsof we in Oostenrijk rijden zo groen en heuvelachtig. We horen zelfs een “geitenpeter” met veel geiten, echt zien doen we de kudde overigens niet, alhoewel we wel met enige regelmaat een geit voor onze auto hebben. Na de klim naar het kasteel gaan we even bijkomen bij de taverna aan de voet van de klim. De Griekse mensen zijn ook hier superaardig, Tom is gefascineerd door de papegaai die hier los rond vliegt en steekt zijn hand uit om de nootjes op te vangen die de papegaai laat vallen, in plaats daarvan richt de papegaai zijn achterste al poepend op zijn hand, Tom schrikt zich kapot, maar kan er wel om lachen. We zijn nog niet terug in het hotel, of we moeten al weer zwemmen, daarna snel eten en dan minidisco (vanwege het hoge aantal Italianen in het animatieteam is deze minidisco goed te hebben!). Aan het einde van de avond nog een muziek quiz, Tessa en ik doen mee met de prijzen, maar het feit dat we Perry Como verwisselen met Dean Martin maakt dat we de hoofdprijs net missen. Het is inmiddels 22.30 uur, Tessa en ik zijn doodop en hebben last van spierpijn na zo'n actieve dag, bij Tom en Famke is niets te merken, niet ééns het feit dat ze 's middags niet geslapen hebben. Zou dit betekenen dat we nu op een keerpunt zijn beland; het feit dat we 's middags even rusten zodat de ouderen energie kunnen bijtanken ipv de jongeren?