Een coole dag

Vandaag begint onze 'tour de canada' pas echt, we gaan zowaar 117 km rijden naar onze volgende bestemming, Whistler. Voordat we daar naar toe gaan, hebben we nog 2 tussenstops. De eerste is al na 10 minuten, de Capilano Suspension Bridge, een 137 meter lange voetgangersbrug die 70 meter boven de rivier hangt. Het maakt onderdeel uit van een klein aangelegd natuurpark, waar de Tom en Famke als een soort razende reporter door heen lopen. Tom filmt namelijk Famke en zij legt voor de camera allemaal uit wat er te zien is, even later zijn de rollen omgedraaid. Omdat we zo vroeg zijn, lopen we helemaal alleen over de brug, op de weg terug is het al veel drukker en zou het onmogelijk zijn om nog foto's te maken met ons alleen op de brug. De aangelegde wandelpaden liggen deels ook op hoogte, zodat je tussen de boomtoppen loopt, heel apart. De andere tussenstop waren de Shannon Falls, zomaar een waterval langs de weg die tientallen meters hoog is. Het bijbehorende riviertje bood veel klimmogelijkheden en Tom is zowaar niet nat geworden.
We zijn rond lunchtijd in Whistler, het dorp waar in 2010 de Olympische winterspelen waren voor alles wat met sneeuw te maken had. Het doet een beetje als de Disney Village aan. Er lopen ook van die types rond die je alleen in van die MTV documentaires ziet, jeugd in de meest vreemde kleding die hier gaan mountainbiken en snowboarden. Famke is helemaal verkocht, zowel voor de fietsen als die cool dudes, ze hebben haar onvoorwaardelijke interesse.
Er is dus inderdaad sneeuw hier, om het aan te raken moet je wel met verschillende skiliften naar grote hoogte. Er gaat allereerst een kleine gondel naar de top van Whistler Mountain. Bijna op de top van deze berg, waar het lichtjes regende, ga je met een speciale grote gondel naar Blackcomb Mountain (2.284 m hoog en er valt gemiddeld 9 meter sneeuw per jaar), waar zowaar de zon schijnt. Deze gondel heeft een glazen gat in de bodem, waardoor je perfect uitzicht hebt op de kloof onder je, hetgeen ook wel een beetje eng is voor mensen met hoogtevrees. Deze peak-2-peak gondel strekt zich uit over 4.5 km, op een hoogte die ik niet wil weten en wordt ondersteund door slechts 4 pilaren! Eénmaal boven gaan Tom en Famke helemaal uit hun dak gaan vanwege de sneeuw. Tessa en ik zijn niet veilig voor de vele sneeuwballen die op ons af komen.
Terug gaan we in een open lucht stoeltjeslift, de 1e keer dat wij als niet-skiiers in zo'n ding zitten, een belevenis van 35 minuten (zo hoog waren we!) om nooit te vergeten. Halverwege zien we namelijk ineens 4 wilde zwarte beren onder ons, veiliger kan bijna niet en ook geen mooiere plek om ze op de foto te zetten. Enige nadeel is dat die stoeltjeslift gewoon doorgaat en we niet lang hebben kunnen genieten van deze mooie beesten. Tom vindt dat het nu wel een super coole dag is geworden. Daar kunnen wij het alleen maar mee eens zijn. Na afloop nog eten bij Opa (spreek uit hopa), een Grieks restaurant hier, om snel daarna naar bed te gaan, vooral op verzoek van Tom, want hij was echt moe.