Hoe wit is het witte huis

Het is de afgelopen 2 jaar regelmatig voorgekomen dat we op zaterdag vroeger moesten opstaan dan op een normale werkdag. Het voetbal was daar dan de oorzaak van. Vandaag ging de wekker om 5.45 uur, dit keer niet de voetbal, maar het feit dat on-line-inchecken niet werkte en we dus vroeg op het vliegveld moesten zijn om in te checken. Dat ging verder allemaal prima en na het beantwoorden van alle veiligheidsvragen konden we door naar de veiligheidspoortjes. Met bijna de broek op de enkels omdat de riem ook af moest, hebben we ook die hindernis genomen en schoven we om 7.15 uur aan bij de Starbuck’s voor een caramel machiato en wat pancakes voor Tom en Famke. Het zal niet de laatste keer zijn geweest deze vakantie. Daarna begon het lange wachten totdat het vliegtuig van America Airlines rond 10.15 uur aan de grote oversteek begon. Van de 8 uur vliegen heeft Famke er volgens mij bijna 4 in totaal geslapen. Eigenlijk was zij het meest fit om auto te rijden, de auto was echter net iets te groot om je 1e rijles in te hebben. Omdat we goede ervaringen hadden afgelopen zomer, zaten Famke en ik voorin tijdens de rit van New York naar Washington. Viel toch een beetje tegen, want het was giga-druk op de weg en om de zoveel kilometer stond er zo’n ranger met een lasergun je te stalken. De bruggen die je overgaat om in de staat New Jersey te komen zijn indrukwekkend, moet je bij ons soms kiezen voor de linker- of rechterrijbaan, hier moet je kiezen voor onder- of bovendek, gewoon 2 lagen boven elkaar!
Naarmate we Washington naderen kom je ook afslagen tegen met NASA op de borden of NSA (de veiligheidsdienst die nog geheimzinniger is dan de CIA, wel vreemd dat ze op een verkeersbord staan). Ook kom je naarmate je Washington nadert steeds meer auto’s tegen met kentekenplaten uit heel Amerika. Washington DC is dan ook geen staat, hier is destijds voor gekozen zodat de federale regering ook echt onafhankelijk kan zijn. Na een tussenstop bij de Five Guys, waar we ons tegoed hebben gedaan aan burgers en fries, arriveren we rond 18.30 uur bij het hotel. Viel het op dat ze in Brussel overal Nederlands tegen ons begonnen te praten, hier in het Sofitel Lafayette Square beginnen ze continue Frans te praten tegen de gasten. Nadat we alles op de kamer hebben staan, zijn we nog even een kleine wandeling gaan maken buiten. Famke roept “yes, wandelen!”, Tom ziet inmiddels een beetje groen van de jetlag, al heeft hij wel 2 uurtjes geslapen tijdens de autorit. Het witte huis ligt op een paar honderd meter van ons hotel, dus ons doel was duidelijk. Heel vreemd en onwezenlijk om zo relaxed hier rond te lopen, af en toe staat er een agent in een netjes wit overhemd, geen overspannen beveiliging, geen militairen wat je in Parijs nogal eens ziet, allemaal heel gemoedelijk, bijna Brabants. Wat ook opvalt is dat het witte huis zo klein is, zeker als je dat vergelijkt met de vele andere gebouwen hier in Washington. Na een rondje om het huis, hebben we nog even gezwaaid naar Obama (het licht was aan in het woongedeelte) en zijn we terug naar het hotel gegaan, lekker gaan slapen.