Zand, zand en nog eens zand

Precies op tijd vertrok onze Boeing 757 (grote bak, helemaal vol!) naar Hurghada. Eénmaal boven Egypte zie je eigenlijk alleen maar zand, zand en nog eens zand als je naar beneden kijkt. Dat beeld verandert niet als je in Hurghada aankomt, ook hier is alles geel-bruin van kleur. Voordat je de koffers kunt ophalen moet je eerst een visum kopen, dat kost 30 dollar en in euro's moet je 36 euro betalen, vreemde wisselkoersen houdt men er op na hier, of de kredietcrisis heeft hier nooit toegeslagen, dat kan ook. De rij voor het visum is binnen 10 minuten geslecht, maar dan de rij voor de douane voor het echt stempeltje; je staat met zo'n 1.000 mensen voor 3 loketjes te wachten, dus wel een uur in de rij gestaan, niet echt comfortabel, kortom eerste kennismaking met Egypte is maar zo zo. Voordeel was dat onze koffers al klaarstonden toen we éénmaal door de douane waren en we direct richting ons busje konden. Eénmaal buiten ziet het er toch redelijk armoedig uit, of het nu komt omdat er gebouwd wordt of dat het gewoon zo hier is, weet ik nog niet. Het hotel is precies het tegenovergestelde, super groot, alles ziet er netjes uit, een mooie groter kamer (2 kamers zelf, 1 voor de kids, 1 voor ons), speeltuin en zwembad met speeltoestellen vlak bij de kamer, de zee op loopafstand, maar als je wil wordt je zelfs met een bootje gebracht over het riviertje dat hier stroomt, en dan nog het beste, het is hier 29 graden!
De kids springen direct het zwembad in, waarna het eten en de minidisco volgt alsof we hier al heel bekend zijn. Rond 21.00 uur zijn we met z'n allen gaan slapen, moe als we zijn van de reis en het vroege opstaan. Geen puf meer om het schaatsen te kijken, Sven zal het zonder onze support moeten doen.