Stierenrennen op je 70e verjaardag

Donderdagochtend begon natuurlijk met taart, cadeautjes, zingen en wat al niet meer, oma was namelijk 70 geworden. Famke en Tom werden bij de cadeaus op verschillende manieren met de tekenkunst in verband gebracht. Natuurlijk hadden ze zelf een mooie tekening gemaakt, maar daarnaast had de lokale kunstenaar van het dorp een mooie tekening van Tom en Famke gemaakt. Ruim 1 uur is hij hier mee bezig geweest, onder toeziend oog van menig toerist. Het resultaat mag er zeker zijn, nu maar hopen dat we het heelhuids thuis krijgen. Het is namelijk met krijt gemaakt, en dat hoef je maar een beetje aan te raken en dan is het al beschadigd.

Het ontbijt bestond deze keer niet uit de gebruikelijke stokbrood, maar we hebben genoten van een heerlijke aardbeientaart, voorzien van flink wat slagroom. De wereld is ook voor de gemiddelde 65-plusser uit Nederland klein, de hele dag zijn er mailtjes, sms-jes bij oma binnengekomen en ook door haar beantwoord.

Voordat we ’s avonds gingen eten zijn we eerst nog naar het stierenvechten gaan kijken, daar was het de afgelopen dagen nog niet van gekomen. Het was om 19.00 uur nog verschrikkelijk warm (31 graden) en we zaten ook nog eens recht in de zon op de tribune, dus dat was zweten. De ‘stoere jeugd’ van Moraira stond in hun zwembroek in de arena te wachten op de stier, terwijl de vriendinnetjes aan de buitenkant van de ring zenuwachtig stonden toe te kijken. Dat laatste was niet echt nodig, want de stier hoefde maar te knipogen richting die gasten of ze springen het water al in. Echte helden zaten er niet tussen, alhoewel, er was 1 meisje met een rood bikinitopje die zich tussen de jongens waagde, dat is toch lef hebben bij een stierengevecht. Tom ging helemaal op in dit festijn, hij was vooral onder de indruk van de stier; ‘hij weet precies wat hij doet’ en ‘ze krijgen hem niet gek’ was het veelvuldig commentaar van Tom. Hij ziet het echt helemaal zelf zitten om ook mee te doen aan dit festijn (iedereen kan namelijk zo in die arena gaan staan en wegrennen als de stier er aan komt). Hij moet echter eerst 16 zijn, de afspraak is nu dat Tom op 20 juli 2019 z’n debuut gaat maken als stierenvechter. Casa Rosana is voor die periode al gereserveerd bij Harry, ik moet tegen die tijd nog wel de ziektekostenverzekering aanpassen lijkt mij.

Na afloop zijn we gaan eten bij de Pollo Loco. Bij dit restaurant, gerund door 2 vrolijke Bulgaren, worden de beesten – in tegenstelling tot bij de stierenrennen – echt aan het spit geregen en daarna ook nog opgegeten. Het was heerlijk, alleen de kippenvleugeltjes van Famke wilden maar niet gaar worden. Uiteindelijk heeft ze gewoon met ons (5 halve hanen) mee gegeten, we hadden genoeg. Tessa maakte nog het grapje richting de eigenaar van het restaurant dat de ze de kippenvleugeltjes wel mee naar huis wilde hebben voor de hond. Toen we vertrokken rende de beste man achter ons aan met in zijn hand een tasje, inderdaad de ‘left overs’ van deze avond voor de hond. Die hebben we dus al, nu de hond nog.

Vrijdag was het wederom superwarm, Tessa, Famke, Tom en Oma zijn naar de markt gegaan, eigenlijk was het daar te warm voor en hebben ze de rest van de dag bij moeten komen. Dit laatste ging vrij lastig omdat Tom een ‘mitrailleur’ van de markt had meegenomen, zo’n ding dat nogal veel herrie maakt. Normaal gaat alles wat je op die markt koopt de eerste dag kapot, dit ding dus juist niet, zal je altijd zien.

’s Avonds zijn we naar Calpe gegaan; de rots van dichtbij bewonderen en wederom lekker eten. Tom en Famke hebben tijdens de naborrel nog een stevig partijtje voetbal gespeeld tegen een aantal Russen. De slidings vlogen door de lucht, net als het zandstrand, dat een uurtje later ook in het huisje uit alle kleren te voorschijn kwam. De 2e week zit er al weer op, wat gaat het snel, ook als je niet veel meer doet dan rusten, eten, drinken en slapen.