Boss boven Boss

Donderdag 5 juli begon de vakantie. Alhoewel vakantie, 2100 kilometer voor de boeg de komende 3 dagen, dat is toch even flink aanpezen. Op woensdag hadden Famke en ik samen de route goed doorgenomen, de voorkeursroute op de ANWB-routekaart mooi geel gearceerd, inclusief de grotere steden die we moesten aanhouden. Dit als achtervang mocht Giel Beelen het op de TomTom even niet meer weten. Giel die overigens bij elke keer dat hij aangeeft “rechts aanhouden”, na enkele seconden dan nog zachtjes nafluistert “maar niet te extreem”, de TomTom als verkapte stemwijzer.

Donderdagochtend was het dan zover, klokslag 9 uur verlaten vader en dochter de Gele Lis 1, op weg naar Parijs, de eindbestemming van de eerste etappe. De reis verliep bijzonder voorspoedig, totdat we in de buurt van Parijs kwamen, over de laatste 60 km hebben we bijna 2,5 uur gedaan. Eénmaal bij het hotel zijn we direct met de metro richting de Eiffeltoren gegaan, we moesten dit even meemaken. We hadden maar even de tijd omdat we ’s avonds naar het concert van Bruce Springsteen zouden gaan, in Paris Bercy, een overdekte stadion gelegen aan de rand van het centrum van Parijs. In de tussentijd moest er natuurlijk ook nog gegeten worden, maar dat was in Bercy geen probleem. Deze wijk is helemaal hip gemaakt, het stikt er van de restaurantjes, wij kozen voor een bagel met hamburger. Via een echte pieper die we bij het bestellen meekregen, werden we gewaarschuwd dat het eten klaar stond voor ons. Vervolgens wilden we lopend naar het stadion, het hotel lag immers op ca. 1 km afstand van het stadion, maar het regende zo hard, dat we toch maar besloten om de afstand via de metro te overbruggen. Vanwege de klimatologische omstandigheden hebben we dus ook geen tijd genomen om de directe omgeving van het stadion te verkennen, maar zijn we direct naar binnen gegaan. Dit betekende dat we een beetje vroeg waren, maar gelukkig stonden er overal PS 3’s opgesteld, dus we kwamen onze tijd wel door, ook al werd ons geduld op de proef gesteld.

Ik dacht voor een ‘familiefeestje’ te zorgen door samen met Famke naar dit concert te gaan. Bruce ging daar ruimschoots overheen, hij had z’n hele (schoon)familie over laten vliegen van New Jersey, inclusief z’n moeder van 90 jaar! Deze reünie was waarschijnlijk ook de reden dat het concert 1 uur te laat begon, klokslag 9 uur kwamen de bandleden onder de accordeonuitvoering van 'Au Claire de la Lune' door Roy Bittan en Charlie Giordano het podium op. Famke was zwaar onder de indruk van het geweld waarmee het concert begon, het geluid, al die oude gasten die helemaal uit hun dak gingen, ze glunderde helemaal. We hadden mooie zitplaatsen, maar iedereen bleef, ook op de 1e ring, het hele concert staan. Na anderhalf uur nam de vermoeidheid toe en wilde Famke ook even zitten. We zijn toen verkast naar plaatsen helemaal tegenover het podium, waar je al zittend alles goed kon volgen. Famke helemaal blij, want nu was ze zeker ver genoeg van het podium af om niet door Bruce op het podium getild te worden om Waitin’on a Sunny Day mee te zingen. Deze keer haalde hij een meisje uit het publiek dat hij ook meenam naar het podium om een kniesliding te maken. Na het meezingdeel maakte hij zijn en haar knieën nat en gleed hij met haar langs de eerste rij; had ik toch ook wel gewild zag je Famke denken.
Het nummer Easy Money dat Bruce zong vanaf het podiumpje midden in de zaal. Het publiek was zo gek dat Bruce er niet voor koos om terug te lopen naar het podium, maar voor een alternatieve route te kiezen : “Do you think you can take me there?”, vroeg hij aan het publiek, wijzend naar het hoofdpodium. En ja, hij liet zich op zijn rug over de uitgestoken handen vallen en surfte over de hoofden van het publiek in de pit terug naar het podium, de eerste keer dat hij dit in Europa durfde te doen. Een ander hoogtepunt van de show volgde bij het begin van de toegiften. Bruce en Little Steven keken naar Springsteens moeder in het publiek en Bruce vroeg haar te gaan staan en te zwaaien en buigen. Hij stelde ook zijn zus en zijn schoonmoeder voor: “Those are some good looking women.” Voor een echte rocker was Bruce vanavond sowiewo een beetje “soft”, soms zelfs op het kleffe af richting z’n vrouw Patti die de afgelopen 2 maanden thuis in de States was gebleven, maar nu als vanouds haar deuntje meespeelde met de E Street Band. Vooruit, 2 maanden zonder vrouw, dan mag je een beetje klef doen, zegt iemand die het 2 dagen zonder vrouw moet doen deze vakantie.

Je hebt dus altijd Boss boven Boss, denk ik Dancing in the Dark met Famke te kunnen beleven, roept Bruce gewoon z’n eigen dochter Jessica op het podium.

Het was al weer ruimschoots vrijdag dat Famke en ik het stadion verlieten, het was bijna 0.30 uur en Bruce was nog bezig met 1 van z’n laatste nummers, wij gingen op zoek naar 1 van de laatste metro’s die ons naar het hotel bracht. Een paar uur later volgt al weer een inspannende dag, 1200 km naar het zonnige zuiden. Op de vraag wat Famke het beste concert vond, Guus Meeuwis in het PSV –stadion (3 jaar geleden) of dit, antwoordde ze vol overtuiging met Bruce, wel 10 keer zo goed papa!

Setlist 5-7: The Ties that Bind / No Surrender / Two Hearts / Downbound Train / Candy's Room / Something in the Night / We Take Care of Our Own / Wrecking Ball / Death to My Hometown / My City of Ruins / Spirit in the Night / Incident on 57th Street / Because the Night / She's the One / Working on the Highway / I'm Goin' Down / Easy Money / Waitin' on a Sunny Day / The Way You Do the Things You Do / 634-5789 (Soulsville, USA) / For You (solo piano) / Racing in the Street / The Rising / Out in the Street / Land of Hope and Dreams // We Are Alive / Thunder Road / Born to Run / Glory Days / Seven Nights to Rock / Dancing in the Dark / Tenth Avenue Freeze-out