Driving South

Parijs uit ging veel sneller dan Parijs in, ook al probeerde menig scooterrijder er nog voor te zorgen dat we enige vertraging opliepen. Een wonder dat we in onze tocht door Parijs maar 1 scooter tegen een auto hebben zien botsen, levensgevaarlijk zoals die rijden.

De 1200 km zuidwaarts verliep zeer voorspoedig, geen enkele file, een enkele keer gestopt om te eten, te drinken, te rusten en van het uitzicht te genieten (de brug van Milau). Famke beperkte het wegdutten (het was toch echt laat geworden de afgelopen nacht) tot 1 keer een kwartiertje, voor het overige speelde ze vooral diskjockey door met de Iphone de muziek via de autoradio af te spelen; Payphone in the Cutmore Remix van Maroon 5 en Drive By van Train zijn voor ons op dit moment dé vakantiehits.

Rond 18.00 uur naderden we Barcelona en Giel stuurde ons, voordat we het zelf goed en wel in de gaten hadden, dwars door Barcelona heen. Wonder boven wonder hadden we geen last van opstoppingen, dit terwijl de tegenovergestelde route alleen maar stil leek te staan. Een uurtje later waren bij onze 2e stop, het Meridien Ra Beach Hotel in El Vendrell. We zijn hier nog nooit geweest, maar we hadden nog ergens hotelpunten staan, dus mochten we hier gratis overnachten. We zijn al aardig wat gewend, maar dit hotel was super-de-luxe. Kwamen wij aan in ons Springsteen en Parijs-shirt, terwijl er in de lobby alleen maar chique geklede mensen rondliepen, vooral wachtend op een bruiloft die daar gehouden werd. Omdat onze koffers toch gesjouwd werden, hebben we ze maar allemaal naar onze kamer laten brengen, zodat we voor het eten ons toch nog een beetje konden aanpassen aan de plaatselijke gewoonten. Dat eten was trouwens ook geen straf, alleen maar kleine hapjes in alle soorten en maten van vis en vlees, zo veel als je wilde. Het vakantiegevoel kwam nu wel heel snel op ons af, al zittende op het terras, uitkijkend over het prachtige fijne zandstrand met de palmbomen en de azuurblauwe zee, wit wijntje er bij (Famke sprite). Op de achtergrond ook nog een bandje dat Caribische muziek speelde, je had weinig fantasie nodig om je ook op die Cariben te wanen. In de tussentijd vooral veel foto’s van eten en uitzicht “what’s appen” naar Tom en Tessa die het met een crispy pizza en een licht aangebakken pollo moesten doen.

Na het eten gingen we moe maar voldaan naar bed, even wat extra slaap pakken, althans dat was de bedoeling. Daar dachten 2 muggen echter anders over, om het uur hoorde we ze voorbij zoemen en zelfs als ik boven de lakens ging liggen en Famke helemaal onder het dekbed wegkroop, toch werd zij gestoken en ik niet. Uiteindelijk hebben we mosquito nr. 1 vermoord, het bloed goed zichtbaar op de witte achterkant van het bed, een zichtbare herinnering aan ons verblijf in dit hotel, hoe goed ik ook geprobeerd heb dit weg te poetsen (CSI leert mij overigens dat dit toch geen zin heeft, je blijft bloed altijd zien).

Zaterdagochtend vertrokken we, na een heerlijk ontbijtje, klokslag 9 uur richting Moraira. Ook deze rit verliep uitstekend, op de laatste 100 km na. Net voorbij Valencia hebben we een half uur stil gestaan op de snelweg. Daarna bleef het lang onrustig op de snelweg doordat (te) veel mensen verloren tijd wilde inhalen en maar bleven switchen tussen rijbanen, hetgeen soms ook tot levensgevaarlijke situaties leidde. Rond 13.30 uur waren we uiteindelijk bij Casa Rosana, waar we door Harry en z’n nieuwe hondje ontvangen werden. Vlug de koffers uitladen, wat drinken, want om 15.30 uur moesten we al weer Tessa en Tom ophalen op het vliegveld in Alicante. Terwijl wij bij het vliegveld arriveerden (dat overigens helemaal nieuw is, ziet er schitterend uit) kregen we een “what’s appje” van Tessa dat het toestel geland was, na 2200 km toch precies tegelijk arriveren in Alicante, laat dat maar over aan een controlfreak als mij.

Op de terugweg zijn we direct in een ‘echte’ Spaanse supermarkt de eerste boodschappen gaan doen; een spiksplinternieuwe Lidl, je voelt je direct thuis. ’s Avonds niet naar Harry’s Bistro (waarom dat lees je later nog wel in een volgende blog), maar lekker Indiaas eten op ons eigen terrasje met uitzicht op de rots van Calpe, hier zullen we het de komende 3 weken mee moeten doen.